Dejavu

Dışarıdan gelen tabanca sesleriyle uyandı kadın. Ne zaman uyandığı hakkında hiçbir fikri yoktu. Daha doğrusu bir fikri yoktu. Eve nasıl geldiğini hatırlamıyordu. Yanında yüz üstü yatan erkeğe bakıp yüzünü ekşitti. Hayır! Pişman değildi. Sadece memnuniyetsizdi. Elini yüzünü yıkadı ve kendisine bir kahve koydu. Yatak odasından gelen tıkırtılardan yola çıkarak adını bilmediği erkeğin uyandığını düşündü. Uyanmıştı adam.Evin içinde kendisini aradığını biliyordu. Keşke bulamasa beni ve siktir olup gitse diye düşündü. İçeriye giren adam   mutlu bir şekilde "Günaydın canım" dedi. Sana da dermiş gibi gülümsedi kadın. İsteksiz ve ruhsuzdu kadın."Kahvaltı hazırladın mı?" diye sordu adam. Kontrolsüz bir sevecenlik vardı adamın üstünde. "Yok, şimdi defolup gidebilirsin. Kahvaltını da dışarıda yap. Paran da yoktur şimdi. Al şunu." dedi ve adamın elinde buruşuk 20 lira sıkıştırdı. Adamın gözleri doldu. Kıyafetlerini hızlıca giydi. Bir fahişe edasıyla çıktı evden. Bir assolistin gidişini andırıyordu gidişi. Kadın durdu ve düşündü. Üzüldü. Eskiden yaşadıklarını hatırlayarak hoşgörüsünü ruhunun en derinindeki kutuya geri kilitledi. Evinde yalnız olmadığını hissetti. Fısıltılar duymaya başladı. Pek şaşırmadı. Belki de hayattan bir beklentisi olmadığı için küfür edebiliyordu bütün sisteme. Fısıltılar eşliğinde piyano sesleri duyuyordu kadın. Bir müzikalin içindeydi sanki. Ağır hareketlerle dans etmeye başladı. Elinde bir fincan kahve ve yeni yakılmış bir sigara vardı. Sonsuzluğun notalarıydı bunlar. Tanrı selamlıyordu bu kadını sanki. Ani ve keskin kapı vuruşlarıyla bölündü bu muhteşem resital. Sabah evinde bulanan ve tanımadığı adamın geri geldiğini düşünerek hızlı adımlarla yürüdü kapıya. Kızgın bir şekilde açtı ve "Ne var be gerize..." cümlesini  yarıda kesti çünkü karşısında yapılı 2 adet siyah giyinmiş mafyavari adam vardı. "Patron parayı istiyor." dedi uzun boylu olan. "Para bulunca getireceğim. Gerçekten." kadının sesi titriyordu bunları söylerken. "Söz değil para istiyoruz.Bu 1 hafta içinde tekrar gelicez. Ve geldiğimizde de seni elinde parayla görmek istiyoruz." dedi kısa boylu olan. Kadından bir makas aldı. Kadının korkusu gözlerinden okunuyordu. Gözlerinde bir ışık parladı. "Heyy! Durun.Heeey" diye bağırarak adamların peşinden gitti. "Yanınızda başka mal var mı?" dedi kadın. "Var. Fakat borcunu ödemeden başka mal alamazsın." dedi uzun boylu."Son bu. Hem bu hafta zaten vereceğim parayı.Çok ihtiyacım var." diye yalvardı kadın. "Hayır" dedi uzun boylu adam. Sinirlenen kadın ani bir hareketle kısa boylu adamın silahını kaptı. "Ver şu malları sürtük." diye bağırarak silahı adamlara doğrulttu. "Oyuncak değil o geri zekalı ver şunu bana" dedi uzun boylu adam. "Ne? Geri zekalı mı?" diye haykırdı kadın. Ve uzun boylu adamı tam kafasından vurdu. Ne yapacağını bilmiyordu. "N'aptın sen aptal kadın" dedi kısa boylu. Hırsını alamayan kadın tüm kadınlar adına kısa boylu adamı hayalarından vurdu. Acı içinde bağıran adamın sesini duyan insanlar kadına doğru yaklaşmaya başladılar. Korkan namluyu kendi başına dayadı. Tetiği çekti. Ne zaman uyandığı hakkında hiçbir fikri yoktu. Daha doğrusu bir fikri yoktu. Eve nasıl geldiğini hatırlamıyordu.Dışarıdan gelen tabanca sesleriyle uyandı kadın.Ve yanında yüz üstü yatan erkeğe bakıp yüzünü ekşitti. 

Vahşet Panayırı ve Sokak Lambaları

Karanlık sokakta topallayarak yürüyordu kadın. Geride bırakılmışlıklarıyla ve geride kalınmışlıklarıyla beraber. Akan makyajı onu daha da güzel kılıyordu.Ah güzel kadın! Ölüm sessizliğinin kol gezdiği şehirde topuklu ayakkabısından çıkan sesler daha da yaşanabilir hale getiriyordu şehri. Bizim için... Kadın ağlıyor , kadın üşüyordu. Hüzünle sorguladığı hayatta tutunacak tek dalıydı aşka olan inancı. Şehrin iniltilerini duyuyordu yürürken. Bakışları durgun , bakışları üzgündü. Vahşet panayırı olarak adlandırıyordu yürüdüğü yolu. Yürüdüğü yol ıslak , yürüdüğü yol karanlıktı. Topuklu ayakkabılarını çıkartıyor kadın. Daha rahat yürüyebileceğine inanarak. Bir sigara yakıyor yürürken. Sigarasından çıkan duman acı çekiyordu. Uzaklardan gelen sesle irkildi. Boğuk bir piyano sesi. Sesler yağmur damlalarına karışıyor ve kadının üstüne yağıyordu sanki. Kıyafeti ıslak , kıyafeti yırtıklar içinde. Çığlık atmak istiyor fakat atamıyordu. Korkuyordu. Etrafındakilerin bakışlarından korkuyor. Korku iğrenç , korku yoğundu. Karanlık yolda ona dostluk eden sadece sokak lambalarıydı. Diğer insanlar için güneş doğdu. Kahvaltı sırasında gazetesini okuyordu adam. Bir cinayet haberi ilgisini çekti. Haberde bir kadının gece yarısı kendini sokak lambasına astığı yazıyordu. Kadının makyajı akmış ve kıyafeti yırtıklar içindeydi. Adam yüzünü ekşiterek "Ölsün orospu şu giyinişe bak" dedi. Körelmiş ruhu ve düşünceleriyle.

Benim ölü patates dostlarım

Merhaba. Şuan bir kadının karşısındayım. Bana bakıyor düşünceli bir şekilde. Elinde büyük keskin bir bıçak var. Korkuyorum. Benim ona baktığımı anlamıyor sanırım. Eğer bakışlarımdaki korkuyu ve hüznü anlasaydı bıçağı bırakıp sarılır ve serbest bırakırdı beni. Ama anlamıyor. 5 adet varız. Hepimizi yan yana dizdi. Aramızdan seçim yapacak sanırım. Yanımdakilerin sesi çıkmıyor. Soluk alışverişlerindeki soğukluğu ve ölümü hissedebiliyorum. Korkuyorlar. Benim gibi… Nizami bir şekilde dizilmişiz. Ben en sağdayım. Yanımdakilere göre biraz küçüğüm. Kadının elindeki bıçakla ne yapacağını bilmiyoruz. Anlayamamanın verdiği korkuyla birbirimize yanaşıyoruz. Topraktan buraya gelene kadar her türlü zorluğu gördük. Fakat bu kadar korkmadık hiç birimiz. Eminim bundan. Kadın o kadar tatlı bakıyor ki zararsız olduğuna kanaat getiriyoruz hepimiz. Rahatladık birazda olsa. Ve sonra beklenmedik bir şekilde sol baştaki arkadaşımızı aldı. Ağır hareketlerle derisini soymaya başladı. Aman tanrım! Gözlerime inanıyorum. Acımasızca elindeki bıçakla derisini soyuyordu. Derisi soyulan arkadaşımın çığlıklarını duymuyor muydu?  Sıra bana geldi. Bana umutsuz ve acıyan bir gözle baktı. Elinde aldığında içimde bir boşluk oldu. Hissizlik anı. Bıçağı tenime değdirdiğinde soğukluğu ve ölümü hissettim. Gözlerimi kapatıp celladımın kararını bekliyorum. 5 saniye sanki bir ömür gibi geçmek bilmiyor. Aniden bıçağı tenimden çekip beni masanın üzerine bıraktı. “Buna gerek yok. Çok küçük.” Dedi. Hayatım boyunca ilk defa küçük olduğuma sevindim. Ama beni bekleyen acı dolu dakikaları tahmin etmemiştim.  Masanın üzerinde sevinçle etrafa bakınırken.  Derisi soyulan ve ince parçalara ayrılan arkadaşlarımı gördüm. Kanım çekildi sanki. Onları öyle görmenin verdiği acının tarifi yok.Keşke beni de kesseydi.  Ölü arkadaşlarımı su dolu derin bir kaba koydu. Onlarla suyun içinde biraz oynadı. Ölü arkadaşlarımı okşuyor suyun içinde. Gözlerinde hiçbir üzülme belirtisi yok. Kalın selpaklar serdiği tepsinin üzerine çıkarttı ölü arkadaşlarımı. Ağlamamak  için zor tutuyorum kendimi. Ocağın  üzerinde duran tencere gibi şeyden fokurtular geliyor.  Cehennem gibiydi. Tek farkı ruhlar değil aciz bedenler yanacaktı. 3erli gruplar halinde yağın üzerine bırakıyor dostlarımı. Her bırakılışlarında çıkan sesi duymuyorum. Bütün ruhumla hissediyorum. Bütün ölü arkadaşlarımı fokurdayan kızgın yağın içine bıraktı. Sesler kulağımda yankılanıyor. Çığlık atsam da nafile. Duymuyor beni. Bir süre sonra ölü olan dostlarımı çıkartmaya başladı tencereden. Gözlerime inanamıyorum. Hepsi altın rengine bürünmüş. Uçlara doğru kararmalar olmuş. Ölü dostlarımı yine kalın selpaklar serili bir tavaya yaydı. Üzerlerine tuz serpti. Mutfağın dışından birkaç ses geldi ve ardından yavaş bir şekilde açıldı mutfağın kapısı. Gıcırdıyordu kapı açılırken. Bir an acıdım kapıya. İçeri giren  bir insan erkeğiydi. “Nefis görünüyorlar.” dedi. Ölü arkadaşlarımdan birini ağzına attı.Acıdan yerinde duramıyor.Tanrının bu insanlara ceza vereceğini biliyordum. Adam ve kadın gittiler. Kadın erkekten erken geldi. Yine nasıl bir acımasızlık peşinde acaba? Sofraya tabaklar koydu. 2 tabak boştu. Ortada büyük bir tabağın içinde yeşilliklerle kaplı ve bana geldiğim yeri hatırlatan bir salata vardı. Ve erkekte geldi. Sofrada bulunan ölü dostlarımı eşit bir şekilde tabaklarına aldılar. Kadının gözüne takıldım. Sanırım bana da bir şey yapacak. Beni aldı ve dostlarımın derileriyle dolu olan çöpe attı. Keşke dostlarımla beraber beni de kızartsaydı. Izdıraplar içinde öleceğim.Yalnız ve umutsuz... Son gördüğüm şey ise ölü dostlarımın bir hiç uğrana yok oluşuydu.

Kapı

Mevsim sonbahar. Serin bir hava var dışarıda.Saat 17 suları sanırım.Evden çıkmam lazım. Bunaldım betonlardan. Acaba sokaklarda yalnız başıma dolaşıp kendimi mi arasam? Yoksa dostlarımı çağırıp sahte gülümsemeler mi saçsam? Bilemiyorum... Belki de yalnız kalmalıyım. Kendimi bulduğumda korkarsam ve istemezsem kaçarım. Kurtulurum belki bulduğum şeyden. Elbet bir gün yüzleşmeyecek miyim? Ne kadar erken olursa o kadar iyi olur. Evin kapısı hep yalnızlığı hissettiriyor bana. Kapının yalnızlığından kurtulup kendimi kedi cesetlerinin ve hasta ruhların arasına yani sokaklara atıyorum. Kafelerin önünden geçerken duyduğum insan kahkahaları ne kadar yapmacık ve riyakâr. Acıyorum onlara. Yavaş adımlarla ilerlerken o sarışını görüyorum. Aman tanrım. Saçları papatyaları andırıyor bana.O kadar yumuşak görünüyorlar ki kıyamıyorum bakmaya. Gözleri... Aman tanrım! Eğer bir yaratan varsa bu sarışına kendi gözlerini vermiş olmalı. Tanrının kızı şuan tam karşımda. Beyaza yakın teni uçsuz bucaksız bir çöldeki suyu andırıyor.Hiç kıpırdamıyor. Kıpırdamasında! Böyle bir varlığın canlı olması bile bir mucize. Ayaklarım ilerlemiyor. Kalakaldım buracıkta. Gözlerimi ondan alamıyorum. Kafenin yola bakan ve adının yazdığı büyük camın arkasında oturuyor. Oturduğu masanın rengi kırmızı. Sanki bir tablo. Saatlerce oturup onu izleyebilirim. Öyle de yapmayı planlıyorum. Yalnız oturuyor masada ve kitap okuyor. Bir daha onu görememe korkusu sardı ruhumu. Aşık mı oldum acaba? Sanmıyorum. Bir anda nasıl aşık olabilirim ki? Çok mantıksız. Bir cesaretle kafeye girdim. Kapıyı açtığımda kapının üzerine asılmış olan bir çan çaldı. Sesle birlikte dikkatler üzerime toplandı. Çok utanıyorum. Masadaki güzel sarışın kafasını kitaptan kaldırmadı. Bu sevindirici bir haber.Bana bakarsa ruhumu burada teslim edebilirim. Hemen arkasındaki masaya oturdum. Tanışmak istiyorum ama yok derse ve terslerse? Güzel gitse bile bu heyecanla yanlış bir şeyler söylerim kesin. Garson bana doğru yaklaşıyor. Canım bir şeyler istemiyor ki. Sadece o sarışın için geldim buraya. Ah! Garson bunu nereden bilsin. Bana ne istediğimi soruyor. Beynim durdu sanki. Boş gözlerle bakıyorum garsona. Garson ise çok sabırlı. Avını bekleyen bir timsah kadar... Mönü önümde fakat bakmıyorum. Garsonu da bekletmek istemiyorum. Çay istediğimi söyledim. Sarışın kafasını kitaptan kaldırmadı hâlâ. Üzerinde haki yeşili bol bir kazak var.Çok yakıştığı aşikâr. Oturduğu tekli koltuktan dolayı altında ne var göremiyorum. Garson çayımı getirdi bu sırada. Ona burada alkol satıp satmadıklarını sordum. Erken olduğunu fakat istersem getirebileceklerini söylediler. En sert içkiden istiyorum dediğimde emin olup olmadığımı sordu. Sakin bir şekilde eminim dedim. Alkol almazsam tanışamam onunla. Alkolüm geldi. Çayımdan hiç yudum almadan alabileceklerini söyledim. Getirdiği alkol shot bardağında. Ne olduğunu sorma gereksinimi duymadım. Sakinleşmem gerek. Alkolü bir anda içtim. Kahretsin! Çok acı. Yüzüm yaşlı bir evsiz kadar kırıştı. Acılığı belirtmek için ses çıkartır gibi oluyorum ama sarışının sesi duyabileceğinden korkup tutuyorum kendimi.1,2,3,4... Bu kadar yeterli bence. Etkisini göstermesini bekliyorum. Beklerken masadaki atıştırmalardan atıyorum ağzıma. Etkisini görmeye başladım sanırım. Çok sakinim. Bütün gerginliğim geçti. Derin bir nefes alıyorum. Hiç olasılık düşünmemem lazım   . Hızlı adımlarla ona doğru ilerliyorum. Baş ucuna dikildim. Sesimi çıkartmadım. Kafasını bana doğru çevirdi. Ölebilirim şuan. Dizlerim sanki bir kuklanınkiler gibi sallanıyor.  Ne kadar derin gözler! Gözleri bana okyanusları hatırlattı. Okyanuslar kadar derin. Mükemmel bir yeşil tonu. Bana boş kahve bardağını uzattı ve bir tane daha istediğini söyledi. Hiç bir şey söylemeden ve bardağı almadan kapıya doğru yürüyorum. Hiç etrafıma bakmadan ilerliyorum. Bulutların kanıyla dolmuştu sokak. Bir daha ki sefere belki bir otobüste , belki yemek yerken görürüm. Bir daha ki sefer olursa tabii. Ben yine kalemlere , kağıtlara ve evimin çatlak duvarlarına aşık olarak kalacağım. Şimdi anlıyorum... Evimin kapısının ne kadar yalnız olduğunu.